Cineblend - Migrantenmaker: keurslijf of kans? (Pakhuis de Zwijger)
Pakhuis de Zwijger, Amsterdam |
dinsdag 3 mei |
-
Vrij entree. Deze Cineblend gaat over de framing van migrantenmakers. Een panel van makers gaat naar aanleiding van zelfgekozen filmfragmenten met elkaar en de zaal in gesprek gaan over de identiteit van de maker. Wanneer houd je op een migrantenmaker te zijn? De discussie over culturele diversiteit in de Nederlandse culturele sector leidt vaak tot de roep om meer kunstenaars met een migrantenachtergrond een kans te geven. Op zich een mooi streven, maar het leidt ook vaak tot stigmatisering en afbakening. De migrantenmakers worden vaak geacht om kunst te maken die direct verbonden is met hun migrantenachtergrond, terwijl autochtone kunstenaars in principe elk onderwerp kunnen kiezen. Er ontstaat een soort ‘ghetto-isering’ ven cultureeldiverse kunst die verbannen wordt naar de politieke en maatschappelijke arena. De kunst zelf lijkt soms ondergeschikt aan de (migranten)boodschap die erachter zit. Is deze framing problematisch en wordt ze ook als zodanig gevoeld door de verschillende kunstenaars, is het een keurslijf of juist een kans? Wanneer houd je op migrant te zijn in de ogen van de meerderheid en maak je volwaardig deel uit van de Nederlandse maatschappij? En wanneer hou je op migrantenmaker te zijn en word je gewoon maker? Maken migrantenmakers zich ook schuldig aan framing door bewust aan hun image te werken? En wat is dat eigenlijk precies, een migrantenmaker? Zijn migrantenmakers beter uitgerust dan niet-migrantenmakers om verhalen over migratie te vertellen? Vanavond praten we met een aantal filmmakers en kunstenaars over deze vraag en kijken we naar voorbeelden uit hun werk waarbij het migrant zijn wel of juist niet een rol speelt. Mediakunstenaar Farah Rahman (a.k.a. Fariatie) studeerde in 2007 af aan de Willem de Kooning Academie en is sinds 2012 actief binnen het collectief European Souvenirs. Ze maakt gebruik van gevonden materiaal dat door het collectief wordt geremixt tot live cinema performances. Op deze manier wordt een nieuwe betekenis gegeven aan het gevonden materiaal, waarbij de toeschouwer wordt uitgedaagd om nieuwe verbanden te ontdekken. Het remixen van schokkende beelden van gearresteerde, verzwakte bootvluchtelingen, animaties van drenkelingen, vrolijke familiefilmpjes en gelukkige vakantiegangers vertelt iets over het dubbele van grenzen. Deze deconstructie van gevonden materiaal vormt het uitgangspunt van haar werk en kwam tot uiting tijdens artist residencies in Sevilla, Istanbul, Londen, Warchau en Malaga. Eerder werkte ze met EYE Filminstituut, het Nationaal Archief en archieven van persoonlijke aard. Rahman’s Surinaams, Indiaase afkomst is één van de thema’s binnen haar werk. Ze stelt verzamelingen samen van familiebeelden en onderzoekt de gemeenschappelijke en individuele betekenis van deze beelden. Sergej Kreso, regisseur en muzikant. Als lid van meerdere bands was hij in Sarajevo zeer actief in de New Primitives- Van Sergej Kreso wordt zaterdag 30 april de film Asielzoeka's vertoond. Nafiss Nia, Iraans-Nederlandse dichter, schrijver, filmmaker, literaire vertaler en cultureel ondernemer. Ze is op het Van Nafiss Nia wordt op 4 mei en op 5 mei de film Dance Iranian Style vertoond. Deze avond is onderdeel van de 26ste editie van Beeld voor Beeld en van het Ongekend Bijzonder Festival 2016.
beweging, een artistieke stroming waaronder bekende namen als ‘The No Smoking Orchestra’ en ‘Elvis J. Kurtovic’ vallen. Tijdens de oorlog in 1993 vluchtte hij naar Nederland, waar hij zijn carrière als filmmaker, journalist en muzikant voortzette. Na zijn trilogie over de oorlog in ex-Joegoslavië maakte hij in 2011 Kaffeefahrt ins Krematorium, een film over het oprukkende crematoriumtoerisme tussen Duitsland en Nederland. Hierna maakte hij Vraem Luuj, over vreemdelingen die het Limburgs dialect spreken, Asielzoeka's, over jongeren die heimwee hebben naar de tijd dat ze in een asielzoekerscentrum woonden, en MijnstreekComplex, over jongeren en hun mijnstreekidentiteit. Kreso: "Ik voel me als een moderne nomade die met wijd open ogen naar de wereld kijkt waarin hij op dit moment leeft, maar die de wereld waar hij vandaan komt nog niet vergeten is."
ogenblik gastcorrespondent Vluchtelingen bij De Correspondent. Ze studeerde regie aan de filmfaculteit van Kunstuniversiteit en Moderne Perzische literatuur aan de rijksuniversiteit in Teheran. In Nederland heeft ze de scenario-opleiding gevolgd aan de Film- en Televisieacademie in Amsterdam. In 2011 richtte ze 1001 Production House op, waarin een groep bevlogen filmmakers hun dromen kunnen nastreven en films maken op een low-budget basis. De documentaire ‘A,B,C,…’ (52 min, 2012) was haar eerste productie waarvoor ze tevens de regie deed. De lange docu-fictie film 'Dance, Iranian Style' (82 min, 2015) is de meest recente productie van Nafiss waarvoor ze tevens het scenario heeft geschreven. Sinds oktober 2012 werkt ze als Directeur/hoofdprogrammeur voor Stichting Granate. Granate is opgezet om kansen te creëren voor getalenteerde dichters, schrijvers en filmmakers, met name met een niet Nederlandse achtergrond, en om culturele diversiteit te bevorderen in de Nederlandse film en literatuur.
Gespreksleider is Özkan Gölpinar. Gölpinar heeft meerdere boeken, essays, toneelstukken, documentaires, artikelen, 
recensies en adviezen op zijn naam staan. Hij is bestuurslid geweest van onder meer Internationaal Cultuurpodium Mozaïek, het Nederlands Gespreks Centrum en het Maurits Binger Film Instituut. Daarnaast zat hij in diverse adviescommissies van onder meer het Fonds voor de Letteren, het Nederlands Fonds voor de Film, de Rotterdamse Kunst Stichting en het Fonds Amateur en Podiumkunsten. Tegenwoordig is hij raadslid bij de Raad voor Cultuur.